De Toen-en-DaarZee

“Het is zoveel”, verzuchtte hij. 

Trauma’s kunnen soms voelen alsof het zoveel is, alsof het een grote bedreigende oceaan waar je van wilt wegblijven.  De Toen-en-DaarZee kan onbewust nog veel onrust geven.  En wat doe je dan?

Je kunt het vanuit grote afstand kijken naar hoe dingen waren, veelal is dit vanuit cognitie. Praten over het hoe het was, zonder het gevoel mee te nemen. Je ziet de zee van veraf, op een veilige afstand. Je hebt geen idee hoe de temperatuur van het water voelt, maar ach…. vanachter de duinen is het ook prima te vertoeven, praat je jezelf aan. 

Je kunt ook de zee inspringen waardoor je overwelmd wordt door het water. Golven kunnen over je heen klotsen, je wordt meegezogen door de stroming. Het geeft je het gevoel geen grip meer te hebben. De paniek of onmacht slaat toe. Je identificeert je, wordt vermengd met het water, met je trauma’s. 

Je kunt ook in vertraging richting de branding lopen, over het strand van Hier en Nu, in zo’n tempo dat je spannendste deel in jou de snelheid aan kan. Wanneer je in eenheid met jezelf, met kleine stapjes het water durft te naderen, dan kun je kennis maken met de Toen-en-DaarZee terwijl je je bewust bent dat je met je beide benen op het strand staat. Niet kopje onder maar een teen in het water. 

Daar, waar water en zand elkaar ontmoeten, is de plek waar trauma-integratie plaatsvindt, waar je oude pijn gevoeld en geheeld mag worden.